به یاد پویان نیکوسرشت لعنت به این جدایی،دیوارپشت دیوار چای بدون قند و،سیگارپشت سیـگار به یاد نوید غفوری مینویسم به برگ گندم فراموشم نکن باحرف مردم مینویسم به برگ چایی فراموشم نکـن تـــا میتوانی به یاد نیما ابراهیمیان نژاد لحظات را می گذرانیم،که زندگی کنیم افـسوس که آن لحـظات زندگــیمان بود به یاد سروش نقیبی این ره این نیست که از خاطره اش یاد کنیم این ســـفر همره تـــــــاریخ بـــجا می مــاند به یاد علی آشوری زندگی صحنه یکتای هنرمندی مـــاست هرکس نغمه خود خواند وازصفحه رود صــــــــحنه پـــــــــیوسته بجـــــــاست خرم آن نغمه که مـــردم بسپارند به یاد به یاد مصطفی یاشین دوستی برگ گلی نیست که بر باد رود تشنه را آب محـال است که از یاد رود به یاد مسعود حیدری ای درد توام درمان در بســـتر ناکــامی ای یــاد توام مونس در گوشه ی تنهایی
نگاه تو
به من نگاه کن !
بگذار من
در سکوت صدای نگاه تو
تراژدی مرگ همه فریادها را
تجربه کنم...
بوی پاییز می آید و من عاشق تر می شوم نارنجی پررنگش را ، بوی پاییز می آید و تن بهاریم باران می طلبد
تا گل شود این جسم خاک نشان، شاید تمام شود تمام خاکستری هایی که سپیدی کودکانه ها را برده اند ، بوی
پاییز می آید و من شانه به شانه ی باران ، شانه به شانه ی خدا و شانه به شانه ی همه ی لحظه هایی که با
عشق متولد می شوند، قدم می زنم بر سنگفرش پر برگ زمان و دلم تنگ می شود برای تمام پاییزهایی که بر
مزارشان فاتحه خوانده ام .تولدت مبارک فصل عاشقانه های سرخ من .
می نویسم باران
تن تب دار پنجره بی قرار می شود
می نویسم باران
گونه های سرخ از آتش شرمم ، شعله می گیرد
می نویسم باران
تو لبخند می زنی
باران می گیرد
سکوت شیشه می شکند
و گونه هایم دل می بندد به نیم دایره ی لب هایت
باورم نمیشود
تو همانی آیا
که دلم را سوزاند؟
باز هم برگشتی
که بگویی چه ؟ هان؟
آمدی تا که بمانی یا ... ؟
نه دگر نه هرگز
دل من با دل تو یار نخواهد شد
من به این تنهایی
من به این بی حسی
که تو هرگز نسپردیش به خواب
بی تو عادت کردم
تو برو
تو برو با دل من باش غریب
مثل آن روز سیاه
دل من دیگر دل نیست برو
سالهــــــــــا دویده ام
با قلبـــــــــی معلق و پایـــی در هــــوا
دیگــــر طــاقت رویاهــــایم تمــــــــــام شده ست
دلم...
.
.
.
دلــــــــــم رسیدن می خواهــــــد!
روزی از روزها ،
شبی از شب ها ،
خواهم افتاد و خواهم مرد ،
اما می خواهم هر چه بیشتر بروم .
تا هرچه دورتر بیفتم ،
تا هرچه دیرتر بیفتم ،
هرچه دیرتر و دورتر بمیرم .
نمی خواهم حتی یک گام یا یک لحظه ،
پیش از آن که می توانسته ام بروم و بمانم ،
افتاده باشم و جان داده باشم ،
همین .
روزی از روزها ،
شبی از شب ها ،
خواهم افتاد و خواهم مرد ،
اما می خواهم هر چه بیشتر بروم .
تا هرچه دورتر بیفتم ،
تا هرچه دیرتر بیفتم ،
هرچه دیرتر و دورتر بمیرم .
باغبانی پیرم
که بغیر از گلها، از همه دلگیرم
کوله ام غرق
غم است... آدم خوب کم است
عده ای بی خبرند
...عده ای کور و کرند
عده ای هم پکرند
دلم از این همه بد می گیرد
و چه خوب! آدمی
می میرد
