روزهای بارانی
نه من شرمنده چشم هایم می شوم
نه غرورم شرمسار نگاه مردم
از تو چه پنهان...
اینجا هیچ کس معنی آفتاب را نمی فهمد!
نمی دانند گریه های بی امان آسمان
تاوان همنشینی کدام ابر بی قرار است!
حالا هی بگو برو...
تنهایی پر انتظار این خیابان
هیچ مقصد بی نشانی را زمزمه نمی کند.
از خدا که پنهان نیست...
دستان سرد، پای ماندن را لنگ می کند.
